[Reisverslag] sybe1999: Orlando, november 2011

Ik ben een neuroot.
Sokken horen aan de waslijn netjes in paren naast elkaar, met per paar dezelfde kleur wasknijper. Meestal is deze afwijking onschuldig en volstrekt ongevaarlijk, maar de neuroot in mij wordt ook wakker wanneer er een reis gepland moet, nee mag worden. De printjes horen, in volgorde van noodwendigheid, in een mapje zitten. Wanneer één printje gebruikt werd, dient deze meteen naar achter in de map doorverwezen te worden. En dit doe ik niet alleen,nee, ik eis van manlief dat zijn mapje (het dubbelmapje, want je weet nooit) ook perfect up-to-date gehouden wordt. Manlief heeft intussen geleerd hiermee om te gaan en zo blijft alles wel peis en vree.
Alleen dit jaar blijft de verwachte wervelwind van stress en gekte uit. Perfect kalmte heeft mij overvallen, enkel een gevoel van vrolijkheid en pret maken zich meester van mij.
Meestel doen we iets nieuws, een hele staat of streek die we nooit eerder bezochten, en dan duikt het controlefreakje in mij toch de kop op.
Zaterdag gaan we echter voor 3 weken naar Orlando. We huren een leuk huis en blijven dus steeds op één plek. Bovendien waren we er eerder en voelt het niet eens als op vakantie vertrekken, maar meer als 'naar huis gaan'. Zo zijn er die eerste luchthaven-hamburger als je weer voet op US-bodem zet, de eerste keer dat je weer over de main street in de magic kingdom mag schrijden,de gangen van de walmart doorlopen enzoverder.

Maar het allerbelangrijkste? De vliegtickets, al een hele poos ok. ESTA is ook al aangepast en kan nog mee tot mei 2012, huis en tickets voor de attractieparken werden geboekt en betaald. Nee, dit komt allemaal wel goed. het allerbelangrijkste is de waslijn in het huis, waar ik gewoon mijn sokjes twee aan twee kan ophangen, mét matching wasknijpers.

donderdag, 3-11-2011

In maart 2010 kreeg ik van mijn moeder een katje. Een colorpoint Pers om precies te zijn, in de kleur seal tabby point. Zijn naam: Irash-shai Mase Prince Simba. Dankzij mijn rollercoaster minnende wederhelft moet hij nu door het leven als 'Maverick', een coaster in Cedar Point, Ohio.
Een half jaartje eerder had ik zelf al een katteke uit het asiel gehaald. Een uitgemergeld, verloederd en verlaten miezerig excuus voor een perzische kat. Ik was meteen gek op haar. In de opvang had ze liefkozend de naam 'Liesje' gekregen. Na enkele weken verzorging mocht ze eindelijk mee naar huis. Daar werd haar naam meteen gewijzigd naar 'Kumba', immers 'Liesje' is geen rollercoaster. En meteen settelde ze zich, alsof ze nooit ergens anders geweest was. Ook met de hond, Jack de Engelse Bulldog, was de verstandhouding goed. Ook hij had ooit de binnenkant van het asiel gezien en blijkbaar hadden de twee elkaar begrepen. Zolang hij zijn achterste maar niet op haar kop parkeerde, was alles goed. Uiteraard gebeurde dit maar al te vaak en Kumba liet dan niet op haar kop zitten, letterlijk. Kordaat zette ze hem dan op plaats.
In januari 2010 werd Kumba echter ziek. Dierenarts verwees meteen door naar dierenhospitaal, alwaar ze amper één dag later het leven liet. Ze bleek veel ouder dan we ooit gedacht hadden en haar lijfje was gewoon uitgeleefd.
Het gemis en verdriet waren groot en ze had zo'n indruk nagelaten, dat we zeker wisten dat we opnieuw een pers wilden adopteren.
Maar daar heeft moeder de vrouw dus een stokje voor gestoken. Ik had dat jaar al van twee honden en mijn konijn afscheid moeten nemen, al was het dan door de hoge leeftijd. Men wilde me echter nog meer verdriet besparen en zo kwam dus de 9 maanden oude Maverick in ons leven.

Wat heeft dit nu met Florida te maken?
Wel, zoals ik al zei: ik ben een planner. Ik heb een strikt schema, waaraan ik me religieus houd, teneinde alles op tijd en stond geregeld te krijgen. Van tevoren wordt bepaald in welke volgorde de wasjes gedraaid worden, wanneer de koffers gepakt worden, wanneer de prints afgedrukt worden etc. Afwijkingen worden alleen bij hoge noodzaak getolereerd.
Dat was dus buiten Maverick gerekend.
Tijdens mijn nachtdienst van 2 op 3 november liet manlief mij weten dat Maverick geplast had. Nu doet hij dit wel vaker, maar meestal gewoon netjes op de kattenbak. Dit keer niet. Dit keer had hij ons bed uitgezocht.

Vandaag heb ik dus de spijkerbroeken niet gewassen. Ook de witte was ligt nog steeds in de wasmand te lonken naar zeep en wasverzachter. Wat wel gewassen werd, zijn donsdeken, dekbedovertrek, onderlaken en de twee hoezen van de dekmatras.
En ook nu heeft de stress niet toegeslagen. Ach, ik heb morgen ook nog een dag. En wat niet meer mee kan, kan in Orlando wel aangeschaft worden. Ook daar hebben ze sokken en onderbroeken te koop, bovendien nog tegen een fijner prijsje dan hier.
We gaan jaarlijks een tweetal keren naar de US (vakantiedagen laten vaker niet toe) en we vinden veel plekken erg leuk. Nooit had ik echter gedacht dat Florida net de plek ging zijn, die me in rust doet verzinken.
Oh en Maverick? Die ligt nu op de bank te slapen en te dromen. Vast aan het bedenken wat hij morgen weer kan uitvreten.....

Intussen zijn we weer "in 't lang en in 't breed" thuis en is er van een reisverslag niet echt veel in huis gekomen.
Laptopje heeft nl. de heenreis niet overleefd. Een nieuw exemplaar heeft zich intussen de mijne gemaakt, de oude is naar het recyclagepark en zo geschiedt ook hier weer een stukje Disney, met name de electronische 'circle of life' :-D

Voor degenen die het zich afvroegen:we hebben een prima vakantie gehad. We hadden het geluk met ons tweetjes te mogen verblijven in een huisje met 6 slaapkamers, eigen verwarmd zwembad en jacuzzi, waar zou ik ook over kunnen klagen. Trouwens, niet dat we Vanderbilt of Trump heten, we hadden gewoon beremazzel dat de villa net onze vakantieperiode leeg stond en dat de eigenaars liever een flinke korting wilden geven, dan helemaal geen verhuur te hebben.

Ook met de sokjes is alles goed afgelopen. Eén keer heb ik bijna het droogrek uitgehaald, toen ik ernstige verdenkingen koesterde jegens de droogtrommel. Ik vermoedde nl dat we een 'sokken-kannibaliserende-machine' in ons midden hadden. Toen daags nadien de sok zich alsnog in de mouw van een t-shirt bleek te verschuilen, werden de aanklachten tegen de droogtrommel weer ingetrokken. Ook FBI, CIA en het witte huis werden ingelicht van de goede afloop. Al hadden ze om één of andere duistere reden nog niet veel actie ondernomen...... Dan zeiden ze ook nog om hen niet meer te bellen..... Service viel dus wel een beetje tegen.

Dit keer hebben we ook een heel aantal restaurants bezocht, die vaak vermeld worden op het forum. Zelf was ik helemaal weg van de Cheescake Factory. Had hier een salade genomen en mijn hemel, wat was die lekker! Bij deze een oproep: gelieve hier asap een cheesecake factory te openen!
Ook Longhorn steakhouse werd snel een favorietje.
En dan hebben we het nog niet over de Cracker Barrel! Gelukkig hebben we ook veel beweging gehad, anders had ik vast niet meer in de vliegtuigstoel gepast :-)

en dat brengt ons bij het enige negatieve punt van onze vakantie, de terugvlucht. Het vliegtuig dat ons naar de cheesesteakstad ging voeren, bleek kapot te zijn. Aansluiting werd herleid naar een mooie droom en toen begon het slopende proces om omgeboekt te raken. De balies worden dan gelijk bestormd, dus ben ik zelf maar aan het bellen geslagen. Even later konden we dan toch via Charlotte NC naar Frankfurt vliegen, om zo uiteindelijk weer voet op Zaventemse bodem te zetten.

En dan begint het aftellen naar het voorjaar, dan gaan we terug! Niet naar Florida dit keer, maar vermoedelijk zullen we in New York City vertrekkenen wat noordwaarts gaan reizen.

Heel erg bedankt om de eerste verslagen te lezen en enthousiast te reageren. Hopelijk kan ik een volgende keer blijven rapporteren!!!
Groetjes