[Reisverslag] Lyne: Orlando, sept 2008

Op 19 sept vertrokken we met usairways naar Orlando. Ik was van tevoren erg bang dat het mis zou gaan. Er is nl veel kritiek op usairways te vinden. Het ging perfect. Enige dat ik minder vond is dat er geen veiligheidsriempje voor mijn zoontje van 1 was. Verder is alles PRIMA verlopen. De kinderen kregen zonder dat ik het van tevoren aangevraagd had een kinder en babymaaltijd. Beetje stom, ik vergat tijdens de overstap de banaan die bij de babymaaltijd zat en niet opgegeten was door mijn zoontje eruit te halen. Die werd dus door een schattig en slim hondje van de douane opgespoord. Was geen probleem, zijn bazin moest lachen: sorry dat ik de baby zijn snackje steel zei ze. Mijn kids kregen zeer veel complimenten, omdat ze geen moment gejengeld hadden. FSJOE! Het helpt als je met 10 man reist ;-)
Mijn oudste zoon had wel 3x een bloedneus in het vliegtuig en kwam dus met bebloede kleding in Orlando aan. We kregen ijsblokjes om tegen de neus te houden van de crew en dat hielp wel een beetje.
Op de airport aangekomen haalden we de auto's op. Wij namen een upgrade van economy naar comfort en kregen een pontiac G8. De andere hadden een toyota sienna. Plek zat dus!
Op weg naar het sleuteladres zijn we 'ff verdwaald', maar uiteindelijk vonden we het toch. Gelachen dat we hebben, want ja welke afslag hebben we toevallig beide per ongeluk genomen..... ja die naar Disney! Tja vermoeidheid, het was donker, we hadden rammelende magen, etc etc.
Eindelijk in de villa aangekomen waren we helemaal gelukkig! De villa zag er prima uit. Ruim, alles erop eraan, niet overdreven modern, but who cares!
Een deel ging 'inrichten', een deel deed de kindjes in bed en een deel ging naar de supermarkt doen. Het was inmiddels al rond 22.00u.....
(morgen typ ik door)

Hihihi, ben ik weer dan.

Waar was ik gebleven... oh ja de ellende dus.
Nou de anderen hadden die avond eten gehaald. Vraag me niet waarom maar op de een of andere manier was Applebees de favoriet. Mij kon het niets schelen want ik was zo misselijk dat ik het woord eten niet kon verdragen. Ik ging dus vroeg slapen en hoopte dat het gewoon de vermoeidheid van de laaaaaaaaaange dagen in de mall en het dagje disney was. (Misschien ben ik allergisch voor muizen??... Mickey .. Minnie... weet je wel... ja ik weet het flauw grapje ;-))
Ergens in de ochtend werd ik wakker. Mijn maag hield het niet meer. Ik moest een sprintje trekken naar de wasbak. Nou probeer maar es een sprint te trekken als je over 2 slapende kinderen en een snurkende echtgenoot moet trippelen. MIJN HEMEL, ik dacht echt dat mijn maaginhoud tegelijk met mijn maag en alles dat in je borst en buikholte zit eruit zou komen. DAMN dat was naar. Halverwege het gore gedoe kon ik trillend naar mijn zus die in de kamer tegenover ons sliep waggelen. Zij had nl van die smakelijke tabletjes tegen reisziekte. Ik had er net eentje geslikt of het vloog er weer uit. AAAAAAaaaarg!!!! Nog eentje dan maar....
Pfff, ik kreeg even rust en kon weer ff slapen. Na een uurtje moest ik er weer uit. Toen ik daarna terug naar bed probeerde te gaan belandde ik op de grond. Heel fijn. Gelukkig hoorde mijn zus mij vallen en kwam ze aansnellen. Zij man man wakker proberen te krijgen... nou geen gemakkelijke opgave hoor. Hij stond op heeft mij met zijn ogen dicht weer het bed op gesjord en is gelijk weer in slaap gevallen. Hij kon het zich de volgende dag nauwelijks herinneren. Mijn grote liefde dus...... hihihi (alvast even in his defense.... bleek later dat hij het ook al onder de leden had). Hierna ben ik nog 2x op de grond beland na het naar de wc gaan (ja joh het kwam er aan alle kanten uit... nu is iedereen natuurlijk zeer blij met deze 'details' :-)).
Tegen de ochtend werd dat veel minder, maar kreeg ik koorts. Ik heb dus de hele dag met koorts in bed gelegen. Iedereen zei dat het vermoeidheid was. Hm....
De dag erna voelde ik me een ietsiepietsie beter. En toen werd manlief ziek.... Gelukkig (uhuh) kon de rest erom lachen, och het zwakke echtpaar he. Ze gingen vrolijk naar de outlet en de mall. Toen ze na vele uren terugkwamen rende er eentje in een rotvaart zonder hoi te zeggen naar boven. HA, het 3e slachtoffer was gevallen. En ja hoor zo volgden alle anderen. Op de avond voor het vertrek besloten we de verzekering in te schakelen, want vertrekken zou niet lukken.
Eurocross nam de regie over. Wij moesten maar naar een dokter gaan om een bewijsje van ziekte of zoiets te halen. We waren een aantal dagen van tevoren al naar een arts geweest omdat een va'n ons zijn medicijnen kwijt geraakt waren tijdens de overstap of zo en het heeft een halve dag gekost. Hoe moesten we dat doen als we niet eens de straat op konden om wc papier te halen?
Nou dan maar een arst aan huis laten komen zei Eurocross. Ook geen goeie oplossing, want we hadden niet zoveel contant geld in huis. We zouden die dag vertreken dus heb je niet zoveel contant geld meer over he.
Na een hoop heen en weer gebel besloot Eurocross de arts te betalen. Zucht!
Nou we hebben dus vanaf 9u AM tot 6u PM op de arts gewacht. Hij zou binnen een uur komen. Ja dat hoorden we vanaf 9u.
Toen hij uiteindelijk arriveerde durfde hij ons niet eens aan te raken. De deuren moesten voor hem opengemaakt worden, want hij was bang voor besmetting. We mochten op zijn advies de kindjes ook niet meer aanraken, want die zouden anders ook ziek worden (zij zijn de enigen die niet ziek geworden zijn, GELUKKIG maar, maar wel raar). Ik weet niet hoe hij precies dacht dat die arme kinderen dan verschoond zouden worden en eten zouden krijgen, maar goed hey daar istie niet voor he, its a medical thing. Het was een virus zei hij en besmettelijk. Wij moesten van hem afwachten of de kindjes ook ziek werden en dus in Orlando blijven tot 2 dagen nadat de laatste zieke beter was. Pas dan waren we fit to fly.........
En daar zaten (lagen) we dan............

(wederom later verder ;-))

Alleen het voorkomen van de arts al he. Was achteraf wel lachen. Hij zou zo in een van de Amerikaanse films passen. Ik zijn groen 'jurkje' met stethoscoop om zijn nek hangend. Gebruind typje met perfect zittend zwart haar en een flitsende lach waarbij dan perfect zittende spierwitte tanden blonken! En dan al die theatrale handgebaren en manier van praten erbij. Maar wel doodsbang ons aan te raken. Volgens mij heeft hij wel naar mijn moeder haar hart en longen geluisterd, maar dat was het. Een van mijn reisgenoten vertelde hem dat ie koorts had en zei dat hij het wel mocht voelen. Hij deed nog net geen stap achteruit.
Maar goed daar zaten we dus....
Wat ons geluk was is dat we niet op hetzelfde moment ziek geworden waren, maar allemaal na elkaar. Er was bij wijze van spreken dus altijd iemand die nog naar beneden kon sjokken om wat water en zout voor de rest te halen ;-).
Het advies om de kinderen niet aan te raken hebben we aan onze laars gelapt. Ze sliepen al iedere avond tussen ons, hebben flink geknuffeld met de rest (ze getroost omdat ze ziek waren etc), dus als ze ziek zouden moeten worden, zou dat zeker gebeuren. En raar maar waar ze zijn dus niet ziek geworden.
Die dag kwam er ook een aardige meneer aan de deur. Het was een belg en hij vertelde dat ie gehoord had dat we allemaal ziek waren. Of we nog wat nodig hadden, water of zo. Later kwamen we erachter dat zijn vrouw en hij de schoonmaak verzorgden in de villa.
Maar goed daar zaten we dus, elkaar suf aan te kijken. WAT NU?
De meesten moeste alweer gauw aan het werk, alles was al zeer secuur ingepakt. Benodigdheden als wcpapier, water en eten waren al opgemaakt. Tja we zouden immers vertrekken.
Nou goed we zijn die dag moeizaam doorgekomen. De volgende dag werd het een over en weer gebel met eurocross, de car rental company de receptie van de huurwoning etc. We kwamen erachter dat bij verlenging alles opeens een stuk duurder wordt. Vooral Eurocross was zeer vermoeiend. Veel over en weer gebel, veel gegevens meerdere keren doorgeven voor het eindelijk aankwam. We hebben zo vaak gebeld dat ze alleen al als ze onze stem hoorden ons gelijk doorverbonden naar de juiste contactpersoon. Ja gelukkig kregen we uiteindelijk een contactpersoon. Het bleek allemaal niet zo makkelijk te gaan om een terugvlucht te vinden. Een van de medewerksters klonk zo zorgelijk (op het hysterische af) dat ik het gevoel kreeg dat we daar nog 3 maanden vast zouden zitten. Hoe één bijna ON-MO-GE-LIJ-KE taak het zou zijn om ons met 10 man op een vlucht te krijgen. We moesten toch overwegen om bv in groepjes van 2 te gaan. We gingen al bijna lootjes trekken om wie svp NIET alleen met het energieke ventje van 1 jaar hoefde te reizen ;-).
Wij lichtelijk in paniek want de woning zou op de 7e aan een ander verhuurd worden. Ja zei ze het zou ECHT een probleem worden hoor.
Maar mevrouw, wat moeten we dan als het geld op is? Ja de limieten van de creditcard verhogen zei de andere (gelukkig wel nuchter klinkende) medewerkster. Ehm mevrouw dat hadden we enkele dagen geleden toen we nog 'fit to shop' waren ook graag gewild, maar dat gaat niet zomaar even telefonisch. Familie vragen om via moneygram geld te sturen zei een andere medewerker. Welke familie dan, ze waren allemaal in Orlando in eenzelfde huis bezig te spugen of te **** in een zelfde badkamer (nou we hadden de keuze uit 3 GELUKKIG!), grrrrrrrrr.
Ik had met mijn naief hoofd gedacht dat in zulke gevallen wel de een of andere instantie te hulp schiet. Mooi niet dus.

De dag waren 2 van ons eindelijk zodanig opgeknapt dat ze zich in de auto konden hijsen om naar de wallmart te gaan voor de nodige inkopen. Voedsel: van die instant noodle soepjes, blikjes soep, wat appels, en de vitamineboosters in vanille/chocola en aarbeitjessmaak. Drank: water en gatorade (op aanraden van de arts).
Ik heb voor het eerst zwaar ongeinteresseerd door een walmart rondgelopen. Zelfs toen we wat speeltjes vood de kindjes moesten uitzoeken had ik daar geen plezier in. ja de kleintjes moesten op een andere manier bezig gehouden worden. Het zwembad was ff geen optie voor ons.

Ik heb 5 dagen lang op de vitaminedrankjes (ik weet even niet neer hoe ze heten) als hoofdmaaltijd gehad. Op de 3e dag heb ik soep aan mijn menu toegevoegd en op de 4e dag zowaar een geschild appeltje. De 5e dag kon er weer een broodje en wat rijst met kip bij.

Toen kwam het moment dat we allemaal zoiets hadden van: okeeeeeeeeej we zijn nu redelijk opgeknapt, NU moeten we wel naar huis.
Eurocross ietwat angstig, want ja weet je wel hoeveel het kost als het vliegtuig aan de grond gezet moet worden vanwege zieke passagiers....
En ja nog steeds moeilijk moeilijk moeilijk om voor ZO een grote groep een vlucht terug te vinden. Mijn hemel over en weer gebeld dat we hebben. We waren de Eurocross stalkers. Ze vergaten nl wel es terug te bellen, of een emailtje als ontvangen te noteren etc.
Op gegeven moment werd het ons te gortig en hebben we zelf naar usairways gebeld. En ja hoor, de aardige meneer snapte niet hoe ze erbij kwamen, er waren zelf voor de volgende dag meer dan genoeg plekken vrij. Wij weer bellen naar Eurocross. Nou ze zouden het uitzoeken (uhuh). Eindelijk kwam daar het verlossende belletje: ja er waren inderdaad plekken, maar nog mooier ook op een vlucht van Martin air die rechtstreeks vanuit miami zou vliegen en goedkoper was was er genoeg plek. We moesten dan alleen naar Miami rijden. Who cares, we konden terug!
Om een lang verhaal kort te maken: we hebben als idioten ingepakt (suffe idioten dan he, want erg fit waren we geen van allen) en zijn de volgende dag naar Miami gereden. De vlucht bleek allebehalve vol te zijn. We hebben een upgrade genomen en hadden bij wijze van spreke ieder een lege row voor zichzelf.
Jeetje jeetje wat moeilijk om een terugvlucht voor 10 man te vinden, grrrrrr.
Wat was het heerlijk om zo relaxed te kunnen vliegen. De overstap en alle gedoe daar omheen zouden we met onze sukkelige health niet gered hebben. De kids hebben genoten van de filmpjes en hebben bijna de gehele vlucht geslapen. Zal je net zien, geen van de volwassenen kon slapen. Alle ruimte en stilte (snoring kids) en niemand die de slaap kon vatten. Bizar!

Er is nog een aardige rel geweest met de van tevoren bestelde taxi die vond dat er teveel koffers waren. BS want er waren zelfs minder dan het aantal koffers dat we bij ons mochten hebben. Maar ja hoeveel koffers verwacht je dan met zo een grote groep? DUH!

Eindelijk thuis aangekomen.......... JOEPIE WE ZIJN WEER. Ik was wel erg blij om thuis te zijn. I LOVE HOLLAND.......... but............... I MISS FLORIDA!!!!!!!!!

En nu............. afwachten of de verzekering het snel en netjes afhandelt.

Je verwacht dus echt nooit dat zoiets je overkomt, maar als het gebeurt mag je blij zijn dat het niet al te lang duurt en dat je zelf nog achter het een en ander aan kon. Als we langer hadden moeten blijven en geheel afhankelijk geweest waren van eurocross, hadden we het rode kruis in moeten schakelen (of zoiets?)!
En je zou het niet denken maar wat hebben we een lol gehad zeg. Als je zo ziek bent ben je toch erg blij dat je nog wat humor hebt om op te teren.
En als we niet in zo een grote groep gegaan waren hadden de arme kindjes er enorm onder geleden met een zieke mama en papa.
Wat voor virus het was? Zullen we vast nooit weten.
Waar we het vandaan hadden? Geen idee. Het is bij mij begonnen toen we in Disney waren. Iets dat overgebracht wordt door muizen???? (jajajaja blijft flauw ik weet het).
De arts gaf wel als tip om bij vakantie in Orlando zowieso liever geen Chinees te eten.
Of we toch genoten hebben: ENORM!!!!!! Het was een heerlijke vakantie en we hopen in april terug te gaan. We hopen inmiddels wel enige resistentie tegen het virus opgebouwd te hebben, dusssss............

En verder...........