Hallo allemaal! We zitten nu een lekker broodje te eten op schiphol. Alles goed gegaan met de check in. Alleen was het inchecken van onze dochter een probleem, lag aan het nieuwe systeem... Altijd makkelijk om het nieuwe systeem de schuld te geven! Geen nooduitgang, maar gelukkig wel bulk head plaatsen! Dus alles komt toch goed! We gaan, dag allemaal!
13 mei 2007
We slapen al een paar dagen niet lekker . Gedeeltelijk komt dat omdat we al een tweetal malen nachtelijk (vals?) alarm hebben gehad. De eerste keer om drie uur, de tweede keer om vier uur ’s nachts. En dan maar weer naar beneden, dat gebrul uitzetten en kijken of er niet toevallig iemand per ongeluk in je huis rond loopt. En de laatste nachten natuurlijk slecht geslapen omdat ik toen lag te wachten tot het alarm af ging, wat niet gebeurde. De laatste nacht ging eigenlijk best lekker. Om een uur of half elf zijn we naar bed gegaan. De kinderen veel eerder, maar die konden niet slapen. En dat is natuurlijk ook niet raar. Ik zette de wekker om 2:45. Tenminste, dat was de bedoeling. Cora zette haar wekker ook. We vielen best snel in slaap. En om precies 2:15 ging mijn wekker af. Sorry! Ik ben ook niet echt gewend om wekkers te zetten. Om 2:45 zijn we dan opgestaan en na een snelle was en met gepoetste tanden gingen we op weg naar EasyPark2Fly, een alternatieve parking in de buurt van Schiphol. Keurige service, om een uur of 5 stonden we in de rij voor de check in. Lufthansa heeft een nieuw systeem om in te checken. En dat hebben we geweten. Drie personen werden als een mes door de boter ingecheckt, maar Naïna kregen ze er niet door. Het duurde een half uur om ingescheckt te worden. Plaatsen bij de nooduitgang waren al vergeven, maar we kregen een bulk head plaats, met een muurtje voor ons in plaats van stoelen. Overigens is de beenruimte bij Lufthansa top hoor, geen enkel probleem!
Na de security check zijn we lekker gaan ontbijten in een sandwichrestaurant. Met een welverdiend kopje cappuccino erbij hebben we lekker zitten genieten. Keurig op tijd vertrok de kist richting Frankfurt, waar we moesten overstappen. Bij het uitstappen kregen de kinderen nog een verrassing, ze werden bij de captain ontboden in de cockpit! Een hele ervaring!
Op Frankfurt hadden we een uur om over te stappen. We moesten van de A naar de B pier, en dat is een hele tippel. Met de douanecontrole en de securitycheck er bij waren we precies op tijd bij het volgende toestel, een grote 747-400 naar Miami. Omdat er in het Engelse luchtruim “iets” aan de hand was, liepen we echter een klein uurtje vertraging op bij het vertrek. Maar om een uur of half elf vlogen we dan toch. Ik zet al mijn klokken terug naar Amerikaanse tijd, en dan is het ineens half vijf! Na een tijdje krijgen we warm eten en een kopje koffie. En na de koffie nog een heerlijk cognacje. En dan kijk ik weer op mijn horloge. Ik geloof niet dat ik ooit om 7 uur ’s morgens cognac heb gedronken! Tien uur vliegen is lang, heel lang zelfs. Na een film met Hugh Grant en nog een loos niemendalletje begint het gelukkig op te schieten. Rond half drie landden we op Miami International. Eindelijk weer eens even een stukje lopen! De afhandeling van customs viel eigenlijk heel erg mee. Een dame die in de voorbereiding van de controle al naar onze visa waivers keek zei zelfs dat ze gelijk met Aiko jarig was. Toen ik daar aan toevoegde dat ik dan ook gelijk met haar jarig was, kon het helemaal niet meer stuk. Onze koffers stonden al naast de band toen we daar arriveerden. We konden gelijk naar de shuttle bus die ons naar Hertx bracht, en om vier uur reden we in onze Pontiac Grand Prix naar de keys!
We volgden een alternatieve route die ons door ons boekje was aanbevolen. Dus niet gelijk de turnpike op, maar via een stukje Tamiami trail naar de 997, die helemaal in het zuiden op de Overseas Highway aansluit. Halverwege stopten we voor een hamburger, want Naïna werd misselijk van de honger. ’t Is ook wel een rare en vooral lange dag. Tegen zessen komen we bij ons hotel, de Lime Tree Bay Resort op Long Key. Een echt paradijsje. Ons appartement ligt 10 meter van de waterlijn, met uitzicht op de Gulf of Mexico. Palmbomen, zilverreigers, bruine pelikanen, het is prachtig.
We raken aan de praat met onze buren, een gepensioneerd echtpaar uit Illinois. Zij geven ons wat tips, waarvan er een aantal heel bruikbaar zijn. Zo zaten we nog te dubben of we nog uit eten zouden gaan. Eigenlijk hadden we nog wel trek, maar de kinderen vielen haast om. Het belendende restaurant echter heeft ook take-away dinners, en één hoofdgerecht blijkt ruim voldoende om onze kleine honger te stillen. Aiko en Naïna gaan naar bed, en we horen niets meer. Binnen een kwartier zijn ze in dromenland. Wij schuiven nog even aan op het terras van onze buren, Bill en Teresa. Bill is, zoals hij zegt, een echte Hillbilly, een Red Neck. “So watch out”, zegt zijn vrouw nog. Na een uurtje gaan ook wij naar bed.
Maandag 14 mei 2007
Om vier uur word ik wakker, met het idee dat het al bijna tien uur is. Biologisch ook geen rare conclusie, maar ik besluit me toch nog maar even om te draaien. Als we om een uur of acht dan toch op gaan staan, blijkt Cora een algehele malaise door te maken. Een beetje zorg, tijd en een bezoek aan het huuske lossen het probleem in een uurtje op, en we gaan op weg om een supermarkt te zoeken voor onze ontbijtboodschappen. Supermarkets zijn niet dik gezaaid op de Keys, maar we vinden er toch een. Terug bij ons appartement doen we ons tegoed aan geroosterd brood met worst en kaas, vruchtensap en koffie. Cora heeft ook nog een Key lemon pie puntje gekocht. De kinderen gaan nog even zwemmen en dan vertrekken we rond 12 uur naar Key West. De reis er naar toe valt eigenlijk mee, het is maar 68 mijl van ons appartement. De overseas highway is tamelijk saai, maar hier en daar zijn toch wel aardige dingen te zien. De oude bruggen die er nog liggen zien er hopeloos en hulpeloos uit; verroeste railings en hier en daar is een brugdeel verwijderd om het scheepvaartverkeer vrije doorgang te geven. Ineens zien we drie dolfijnen zwemmen! Het was maar heel kort, maar toch enorm leuk om te zien!
Rond half twee arriveren we in Key West. We volgen de bordjes naar de historic town, en parkeren in de Old Town parkeergarage. We kunnen daar vandaan een pendelbus nemen naar Duval Street, maar we besluiten te gaan wandelen. Na een tweehonderd meter lopen we langs een coffee house, met de welluidende naam “Coffee Plantation”. Een lekker bakkie gaat er wel in, eigenlijk. En het is nog een internetcafé ook. Binnengekomen worden we heel vriendelijk te woord gestaan door een mevrouw die hoort dat we Nederlanders zijn, omdat zij al een hele tijd met een Nederlander getrouwd is, die overigens ook in het café werkt (en wiens zuster óók op 25 mei jarig is). Ze bieden gratis wireless internet aan bij je aankoop, dus ik loop even terug naar de auto en pik mijn laptop op.
\
We genieten van een mango cooler, en ik neem een enorme sloot heerlijke koffie. Daarna gaat het verder de old town in. Key West is enorm relaxed, de sfeer die hier heerst is bijna Caribisch. Op Duval street kopen we shirtjes voor de kinderen, met bijpassende bedrukking. Voor Aiko dus een witte haai, voor Naïna een dolfijntje. Dan gaan we voor Cora op zoek naar een leuk tasje. We vinden er een voor maar $1.047, ex btw. Na enig nadenken besluiten we toch maar in de winkel er aast een leuk tasje van $41 te kopen.
Inmiddels gaan mijn voeten een beetje stuk van het wandelen. Bij “the Kai-Kai” vinden we hele mooie teenslippers (onder het motto: “Real men wear thongs”), die door de eigenaar van de winkel zelf worden ontworpen. Blij, maar met blaren wordt de tocht vervolgd. We wandelen naar the Southernmost point in the Continental United States, waar we de verplichte foto’s maken bij de boei.
Dan drinken we nog wat bij de Beach Club aan South Beach. We hebben daar heerlijk in de schaduw gezeten en een biertje gedronken, en de kinderen zijn gaan pootjebaden. Aiko liep met zijn short met opgerolde pijpen de zee in, en kwam er van top tot teen zeiknat uit! Hij genoot van de koelte. Zo langzaamaan gaan we opschuinen naar het Mallory Square, waar de mooiste zonsondergang van de wereld te zien moet zijn. Eerst lopen we nog even langs het huis van Ernest Hemingway. Grappig, vorig jaar waren we in Pamplona, de stad die door de aanwezigheid van Hemingway bekend is geworden. Het huis was al gesloten, ik zou er toch niet binnen zijn gegaan. Op de trap voor de deur lag een van de katten te slapen die volgens de overlevering een nazaat moet zijn van Hemingway’s zestenige katten. Ik kon ze van die afstand niet tellen. Omdat de zonsondergang nog wat op zich zou laten wachten besloten we op Key West wat te eten, en niet, zoals Bill ons gisteren had gezegd, twintig mijl terug bij Mangrove’s Mama (mile marker 20). Het eten bij Hog’s Breath Saloon was lekker. Cora en Naïna kiezen voor shrimps, Aiko voor kipfilet en ik probeer met succes dolfijn. Maar dat is lekker zeg! Jammer alleen dat de cola hier naar chloor smaakt, maar dat schijnt bij meer café’s op Key West een probleem te zijn. Waarschijnlijk wordt de post mix met leidingwater gemaakt, en dat bevat hier nu eenmaal veel chloor. Ook jammer dat Naïna een bijna vol le plastic beker van deze cola op haar mes zet, waardoor mijn hagelwitte broek een bruine natte verrassing te verwerken kreeg. Papa was niet blij.
Na het eten zijn we nog even Ron Jon’s surfshop in gedoken om voor mij een droge broek te kopen, iets wat toch al op het programma stond.
Voor de zonsondergang uitbarst brengen we de inkopen in de auto. Onderweg barst een enorm onweer los. Dag zonsondergang! Dan maar naar huis, het is toch ook al half acht. Onderweg doen we nog even boodschappen in een grote supermarkt. En ik wilde nog een fles whiskey kopen. Sterke drank is door de Amerikaanse regering bijna tot porno verheven. De winkel waar wij in terecht kwamen straalde ook echt uit dat je bijna in een opiumkit terecht kwam. Een tamelijk verlopen dame in een zeer blote jurk, tattoo in haar nek. De hele winkel stonk naar sigarettenrook, want in een liquor shop mag je kennelijk roken. De mensen die daar komen zijn toch al hopeloos verloren. Een fles whiskey kost ook gewoon $25 ,en ik besluit het maar met een fles Bacardi te doen, die een tientje goedkoper is. Onderweg vallen de kinderen in slaap in de auto. Rond tien uur konden we ze eindelijk op hun bedje leggen. En nu zitten wij buiten te genieten van een glaasje wijn.
Dinsdag 15 mei 2007
Vannacht is het onweer ook in onze regionen genadeloos uitgebarsten. Ondanks de enorme regenbuien en de stormachtige wind hebben we toch lekker geslapen. Voor vandaag stond een tocht met een catamaran op het programma, naar het rif voor de kust van de Keys. Daar was het de bedoeling dat we zouden gaan snorkelen. Maar gedurende de nacht bekroop ons al het gevoel dat het wel eens niet door zou kunnen gaan.
Ondanks dit akelige voorgevoel staan we toch om half zeven op, om op tijd bij de boot te zijn, die hier drie kwartier vandaan op ons ligt te wachten. Een chaotisch ontbijttafereel is het resultaat, met aansluitend een overhaast vertrek. Door de hevige regenval is ook het riool overbelast geraakt, en ook onze toilet loopt niet meer goed door. Bij de boot aangekomen blijkt dat ons voorgevoel niet ten onrechte is. De ochtendvaart is wegens het slechte weer afgelast. We worden op de lijst geplaatst om met de middagtocht mee te gaan, als die wel doorgaat. En daar gaan we dan. We moeten de tijd tussen half negen en twaalf uur zien te doden. Naast de boot waar wij mee hadden moeten gaan varen ligt de African Queen, de beroemde boot waarop Katherine Hepburn en Humprey Bogart voeren. Een lelijk oud verroest sloepje met een stoommotortje. Meer is het niet, maar voor filmliefhebbers zal het vast leuk zijn om het eens te zien.
We rijden een stukje terug voor een kop koffie. Onderweg haal ik nog een doosje keeltabletten want mijn keel doet een beetje zeer.
We stoppen bij Harriette’s, een onooglijk wegrestaurantje, waarvan ik dacht dat die alleen nog maar in films en toneelstukken voorkwamen. Voor weinig geld namen we hier een uitstekende lunch, variërend van pancakes tot scrambled eggs. Een aanradertje dus!
Na dit avontuur gaan we even naar een vogelopvang. Talloze pelikanen en reigers, uilen en haviken met gebreken en gebroken vleugels. Een pelikaan die op een dakje zat liet zich makkelijk door mij aaien. Pelikanen hebben wel een grote snavel, maar daar zit verrassend weinig kracht in. Je kunt je hand er in leggen zonder dat dat gevolgen heeft. Alhoewel... Een volle laag vogelpoep was mijn deel, mijn nieuwe shirt kon in de was. Bij het woonhuis aangekomen van de beheerder kwam een oude dame met een kaketoe naar buiten lopen. We hebben even met haar staan praten en ze liep terug naar binnen. “Wacht even,” zei ze, “dan haal ik Fred.” Fred was een prachtige groene papegaai, die onmiddellijk op mijn arm kwam zitten. Praten kon hij als de beste, werd mij verteld. Ik probeerde hem nog “Feyenoord” te leren, maar dat lukte niet. Na een minuut of tien heb ik hem naar zijn volière gebracht.
Het is nog geen twaalf uur, dus we gaan nog even op zoek naar een Radio Shack winkel. De power cord van mijn laptop past namelijk niet in onze adapter, dus we hadden een Amerikaanse kabel nodig. En toen op naar de boot! Helaas, ook de middagafvaart is afgeblazen. We besluiten voordat we terug gaan naar het resort nog even te gaan kijken bij het bezoekerscentrum van John Pennekamp Coral Reef State Park, een stuk natuur wat zich vooral onder water afspeelt. Daar aangekomen blijkt er net een glass bottom boat naar het rif te vertrekken. Nou, dan gaan we maar mee. Toegegeven, het was niet wat we vandaag van plan waren, maar deze tocht was heel bijzonder. Om te beginnen voeren we door een mangrovebos naar open zee. En dan de oceaan! Blauw als op een ansichtkaart! Wat prachtig!
Na een tijdje varen bereikten we het rif. Door de glazen bodem zagen we het onderwaterleven aan ons voorbij trekken. We bleken geluk te hebben, ongeveer alle interessante zeedieren trokken aan ons voorbij. Zelfs een verpleegsterhaai zwom onder ons door.
Van John Pennekamp reden we weer huiswaarts, waar de kinderen direct het zwembad in doken. Wij gingen lekker op een rustbed liggen met een drankje, uitzicht op de golf van Mexico. Om een uur of vijf heb ik de barbecue aangestoken om onze t-Bone te grillen. Met een zak chips, een fles sangria, wat dipsaus en een lekkere Ceasar’s salad een echt Amerikaans diner. Als na het eten alles netjes is opgeruimd gaan we met ons allen nog even zwemmen. Vooral de warme jacuzzi is zalig, maar de kinderen verlangen natuurlijk ook dat we in het grote bad komen. Cora gaat een beetje inpakken en ik laat me nog een paar keer door mijn kinderen verdrinken. Wat is het toch heerlijk om vader te zijn.
Dan is het al weer bedtijd voor de kleineren onder ons. We hebben een gedeelte van de koffers alweer gepakt en in de auto gezet. Morgen gaan we weer verder, we gaan de Keys verlaten.