12 Oktober 2008 – De langste dag.
Vandaag gaan we op pad. Rond half acht stappen we in de Mighty Dodge om richting Schiphol te vertrekken. Het had best wat later gekund, want een attent mailtje van United Airlines heeft ons gisteravond al online laten inchecken, dus we zijn al voorzien van boardingpassen, en hoeven dus niet 3 uur van te voren aanwezig te zijn.
Maar dat willen we wel, want er is altijd zat te zien op onze nationale luchthaven, en het geeft al een vakantiegevoel. Aangekomen bij balie 26 van United staat er een rij tot aan de toegangsdeur van Vertrekhal 3, maar wij kunnen er tussendoor laveren om aan te sluiten bij de drie personen die in de Bags Only rij staan. Dat gaat weer mooi vlot en we zien met licht leedvermaak dat de lange rij mensen die niet zo slim waren geweest als wij heel langzaam voortschuift. Dat we daar later zelf nog de dupe van zouden worden was toen nog niet te voorzien.
Wij schuiven aan bij Starbucks om alvast in de stemming te komen en wandelen rond 11 uur via de SeeBuyFly shops richting gate G5 waar we nagenoeg alleen door de security kunnen lopen. Er zit maar een paar man bij de gate. Dus is er of wat aan de hand, of we hebben een nagenoeg leeg vliegtuig. Het eerste is waar. De incheckcomputer is gecrasht en we vertrekken dus niet op tijd, vandaar dus de langzame rij bij de balie. Het boarden duurt eeuwig, en wonder boven wonder verliezen ze het slot, de toestemming om te vertrekken. Maar de gate moet wel vrijgemaakt worden, dus staan we nog een uurtje op de baan te koekeloeren, met als gevolg dat we 2 uur later dan gepland vertrekken, waarvan de piloot in de lucht toch nog een ruim uur heeft teruggewonnen. We hebben een layover van 2 uur, dus misschien gaan we het nog redden. Maar dan blijkt dat er in Washington geen gate voor ons vrij is en mogen we nog een half uurtje in het veld blijven staan. De afhandeling bij Immigrations en Customs loopt vlotter dan ooit, maar toch is het kwart over vijf dat we daar mee klaar zijn, en onze vlucht naar Orlando is op tijd, dus om vijf uur, vertrokken.
Customer Relations geeft ons stand-by tickets voor de volgende en tevens laatste vlucht van die dag naar Orlando, om 10 voor 10, en ook de verzekering dat er die dag niemand meer meekan met die vlucht. Dus zoeken we het letterlijk hogerop, en gaan naar concourse C waar een hogere delegatie van de afdeling zit.
Daar regelen we het volgende; we behouden de stand-by tickets, krijgen daarbij tickets van US Airways voor de volgende ochtend half acht, via Charleston SC naar Orlando en de toezegging voor twee hotelkamers, mocht het stand-by avontuur niet lukken. Daar moeten we het mee doen, en daar gaan we er één (of twee) op drinken, en misbruiken tevens de rokerslounge. Ruim op tijd bezoeken we C17 om er achter te komen dat een gate change ons naar C11 gaat sturen, waar een duplicaat van Danny DeVito ons bovenaan de stand-by lijst gaat zetten en er alles aan zal doen om ons weg te krijgen. Het wordt een spannend uurtje, want ook deze vlucht is eigenlijk al overboekt en we houden al rekening met een overnachting in DC, maar op het moment van boarden verscheurt onze kleine held de vier tickets van de mensen die zich nog niet gemeld hebben en nodigt ons uit voor een vlucht naar Orlando.
Daar komen we verspreidt om kwart voor twaalf aan en gaan dan op zoek naar onze koffers die we een uur of zeven eerder op de transitband geworpen hebben. Ze zitten wonderwel in hetzelfde vliegtuig als wij en komen rij vlot uit het grote zwarte gat. Bij onze vrienden van Alamo staat een korte rij, en de enige baliekluiver handelt ons snel af, zodat we op zoek kunnen gaan naar “onze” Chevrolet Equinox die er ook op dit late tijdstip niet blijkt te staan, iets wat ons ook deze keer niet verbaast. Tientallen Dodge Caravans op de plaats van de mid-size SUV’s, maar die willen we niet, dus gaan we een deurtje verder en pakken de enige, in onze ogen, acceptabele die er te vinden is, een 4 maand oude Saturn Vue, uit de ook al karig gevulde SUV lane. We gaan er van uit dat we daar, evenals de vorige keren met “hogere”auto’s dan de Equinox, gewoon de poort mee uitkomen. Maar tijdens het wegrijden blijkt dat we een extra passagier aan boord hebben.
Op het dashbord zit pontificaal een specimen van de Cucaracha Americana, met ander woorden, een kakkerlak van een centimeter of 6 à 7 lang. We ontdekken hem recht voor het kantoor van de stationmanager en verzoeken die dan ook om hem te verwijderen. Die schrikt zich half dood en gaat hem met grote tegenzin enigszins halfbakken te lijf. Hij vraagt nog of we geen andere, welke dan ook, auto willen, maar zoals gezegd stond er verder helemaal niks van onze gading, dus we weigerden beleefd.
Aangezien de beste man zo stuntelig bezig was heb ik het taaie kreng zelf maar naar gene zijde getransporteerd en konden we op weg. Maar niet nadat Freddie Munger, onze stationmanager ons drieduizend maal excuus aan had aangeboden en ons persé compensatie wilde aanbieden. Nu was alles al betaald, dus dat werd moeilijk, maar we hebben voor de volgende keer, eind Februari, in ieder geval alvast een gratis upgrade in de computer staan. Erg fijn geregeld, dus.
En nu als een speer naar een winkel de nog open is, want het is tenslotte al kwart over één. Dat wordt dus de Wal*Mart (hoe kan het ook anders) aan de 27. Daar kunnen we zowaar nog wat Heineken inslaan, en ook de letterlijk broodnodige boodschappen om de ochtend te starten. Daarna zoeken we “ons” huis op waar we rond drie uur nog wat drinken, snacken, uitpakken en uiteindelijk, na een uur of dertig op de voetjes, ons mandje opzoeken.
Een paar uurtjes later staan we al weer paraat voor een vruchtbare dag, maar dat horen jullie morgen.