Zondag 22-02-2009
De wekker loopt een ruim uur vroeger af dan gebruikelijk. Reden is het geplande vertrek van 7 uur richting onze nationale luchthaven om aldaar vlucht 947 van United (en partners) naar Washington te nemen die voornemens is om 12.20 uur te vertrekken.
Alles loopt op rolletjes, en zo zijn we met een goed uur op P3, waar de Mighty Dodge direct achter het terminalgebouw (ongeveer 20 meter lopen) zijn plaatsje voor de komende 14 dagen vindt. En dat voor 5 eurootjes, dankzij onze blauwe vrienden van de witte zwaan. Twee minuten later zitten we in de bus op weg naar balierij 26 waar we mogen doorlopen naar de “Bag dropoff” omdat we al voorzien zijn van boarding passen.
Die zijn thuis al afgedrukt dankzij de “online incheck” service van United waar we ons ook gelijk voorzien hebben van EconomyPlus stoelen. Een normaal “hard to get” item, want moeilijk te reserveren, zelfs met een Plus abonnement, maar steevast wel af te blokken (althans sinds dat het systeem er is) bij de “online incheck” . We zijn wel direct onze stoelen voor de vervolg vlucht kwijt, maar daar prikken we twee nieuwe voor. No problemo.
Ook hier gaan 5 minuten verloren, en zo zijn we dus ruim voor negenen door de douane. Nu hoor ik iedereen denken; “Door de douane ? Niet eens even voor de deur of bij Starbucks op het terras voor een laatste rokertje ?” Nee, deze keer niet, want we hebben via wat blogs, en uiteindelijk via een goed weggestopt persbericht op de website van Schiphol ontdekt dat er achter de douane een aantal rooklounges gecreëerd zijn, waar we dus dapper gebruik van gaan maken. De uitvergrote aquaria die wij bezoeken zitten bij de airline lounges op de eerste verdieping en op de kruising tussen de G en H pier.
Als gevolg daarvan doen we weer eens een ontbijtje bij café Amsterdam, waar de traditionele uitsmijter met cappuccino er bij Marion weer als vanouds ingaan, net als het broodje bal met een ijskouwe van Freddie bij yours truly. Mijn favoriete geurtje van Hugo B. is in de aanbieding, dus na aanschaf van deze en de nodige tabakswaren wandelen we langzamerhand naar G6 voor de bekende ondervraging. Ook hier geen obstakels en omdat het boarden al is begonnen, kunnen we zo doorlopen naar stoel 22 A en B, om vrijwel direct de ogen te sluiten.
Ruim 5 uur later, na natuurlijk het vraagstuk “chicken or pasta” opgelost te hebben (met wodka en jus), gaan de ogen weer open en bevinden we ons tussen de zee waar Labradors gewassen worden en de woonplaats van Stephen King, dus dat schiet lekker op. Nog twee en een half uur, die we doorbrengen met een snackpakket, de complimentary Telegraaf op Zondag en vooral veel oogjes toe stuiteren we letterlijk International Airport Dulles op, en in een poep en een scheet zijn we door Immigrations en Customs, nog ruim op tijd voor de verzette vlucht die we in eerste instantie zouden nemen, maar die door die verzetting nog maar een layover van een kleine 50 minuten overliet. Dat vonden we wat weinig, dus werd die kostenloos omgezet naar een latere vlucht, en daar kunnen we nu ruim 3 uur op wachten.
Tijd genoeg om een begin te maken met dit verslag, en eventueel wat te internetten, mits dat lukt. We hebben al diverse pogingen gedaan hier op IAD, maar tot nu toe vruchteloos. Op één of andere manier wil het me maar niet lukken, en ik zal daarbij wel cruciale denkfouten maken, maar ook nu gaat het niet gebeuren. Netwerken zat, en ook onbeveiligde, maar de Vaio heeft er geen zin in. Laat maar, we vermaken ons zo ook wel, met Starbucks en Wendy’s, en een rooklounge in de buurt komen we de tijd wel door, en is het zo 5 voor 7.
Onze laatste vlucht van vandaag heeft iets vertraging, dus uiteindelijk vertrekken we om kwart over zeven richting Orlando. Onze last-minute omschakeling van de stoelen levert wel een kleine upgrade op; we zitten nu Economy-Plus in de breedte. Drie stoelen voor ons tweeën. Ondanks dat het een full flight is. Dat is nog eens symphathiek. De vertraging wordt uiteraard in de lucht weer ingehaald en om kwart na negenen staan we aan de grond op McCoy International Airport Orlando.
De koffers zijn er ook snel en bij de Alamo balie staat een bescheiden rij. Wel één met veel probleemboekers, dus het duurt even. De inschrijving loopt voor ons probleemloos, “mooie” aanbiedingen blijven voor deze Deekers afwezig, behalve dan de gratis upgrade, die al vermeldt stond in de computer, en die we te danken hebben aan stationmanager Freddie en een megagrote kakkerlak op het dashboard in Oktober. De roach zat pontificaal op ons dashboard en Freddie kon hem niet vangen. Gerrit wel, dus daarvoor wilde hij ons belonen. Omdat ook toen alles al prepaid was, beloofde Freddie een aantekening in de computer te maken voor de volgende keer. De volgende keer is nu deze keer en we konden zo door van de Midsize SUV (waar ook nu geen Equinox te vinden was in de rij van twee auto’s) naar de Standard SUV’s.
Daar was keuze zat, en we besloten deze keer te gaan voor een Nissan Murano AWD met Georgia plates. De meeste van de andere types (Highlander, 4Runner, Trailblazer) hadden we al eens, of vaker, gehad en deze luxe bolide wilden we ook wel eens proberen. En met de benzineprijzen weer op acceptabele hoogte ($1.85 p/g) moest dat ook weer kunnen. En dus gaan we met brute power de 417 tolweg (2 dollars en 2 quarters) op richting Kissimmee waar we letterlijk te elfder ure aan landen bij onze favoriete Publix supermarkt.
We mogen nog naar binnen, zelfs de dames van de Deli trekken de plastic handschoenen nog even voor ons aan, en mede door dat we de winkel erg goed kennen staan we een klein kwartiertje later weer buiten met een kar vol boodschappen. Nog een klein stukje naar Lindfields Wellington Loop om ons daar weer te laten verbazen door het mooie huis van Joanne Cook. We hebben er al vele gezien, maar deze Orlando Dream ziet er toch weer anders uit, met een paar leuke verrassingen. Eén ervan is dat er in de keukenkastjes al van alles aanwezig is, wat wij ook al gekocht hadden. Filterzakjes, thee, suiker, siroop (voor de pancakes), zout, peper en allerlei sauzen en kruiden. Dat zijn we hier niet gewend, meestal is alles leeg en schoon gemaakt. Weer wat geleerd, de volgende keer eerst kijken, dan kopen.
We installeren ons supersnel (de rest komt morgen wel) en gaan op het terras nog even nagenieten van onze aankomst met een sapje en rokertje. De opstandingsteller staat inmiddels op ruim 24 uur, en daar zal nog een uurtje bijkomen voordat we het mega Kingsize bed induiken. Morgen staat een bezoek aan Destination Daytona, en met name J&P Cycles, op het programma, om de eerste aankopen op te halen. Het is dan eigenlijk nog geen Daytona Bike Week, die officieel Donderdag pas begint, maar je kunt de spulletjes maar beter binnen hebben. Of dat allemaal lukt, hoort U nog van ons, net als van het plaatsen van de foto’s, want die zullen zeker gemaakt worden, niet allen van motoren, maar ook van dit huis.