[Reisverslag] A3: Miami-St. Pete-Orlando-Stuart juli 2006

[A3]

MIJN PANNEKOEKEN ZIJN KOUD

Vanochtend eerst lekker uitgeslapen en pas wakker geworden van de vogeltjes. Vervolgens een lekker ontbijtje genuttigd bij Dairy Queen, waar anders, en daar weer een leuke anekdote meegemaakt. Lees maar mee;

Als ik rond de klok van elven het restaurant binnen wandel zijn er misschien 6 of 7 andere gasten aanwezig. Niet druk dus. Daarom vraag ik Sandy om mij een leuke plaats te geven met uitzicht op het grote raam, zodat ik tussen de pancakes en de toast door, gezellig naar buiten kan 'blie---ken'(= Brabants dialect voor kijken). Dairy Queen grenst aan een tamelijk drukke winkelstraat waar, zeer tegen de amerikaanse gewoonte in, ook een soort van trottoir langs loopt. Als ik tien minuten later net mijn 'early starter special met coffee, juice and milk' heb besteld, komt er een aantal achterstevoren lopende fotografen voorbij die allemaal druk met hun camera in de weer zijn. Dit wekt de nodige consternatie op bij alle aanwezigen van Dairy Queen, en al snel zit iedereen gespannen naar buiten te kijken. Sandy, de waitress van naar schatting 16 jaar oud, drukt letterlijk haar neus tegen de ruit; ik wed dat er aan de buitenkant nu nog een bult in het glas te zien is. Seconden later komt een grote vent in een zwart mouwloos (of is het mauwloos?) T-shirt voorbij waarom 'het' kennelijk allemaal te doen is. Ik ken de beste man zo op het eerste gezicht niet, maar al snel hoor ik om me heen dat het Hulk Hogan was; voormalig ster van Wrestle Mania. Wat een toestand, wat een consternatie. Net als ik mijn vork in de pancake prik, waaruit een niet onaanzienlijke hoeveelheid vet komt gedropen, gaat de deur open en begint het circus opnieuw. Hulk Hogan komt binnen en achter hem aan wil de schare met fotografen hetzelfde doen. Hogan smiespelt snel met de manager van Dairy Queen en deze, alsof het zijn dagelijkse werk is, stelt zich op bij de deur en maakt deze ijskoud op slot. De fotografen blijven beteuterd buiten achter.



Ik vraag me overigens af wat de manager in zijn weekrapport aan het hoofdkantoor zal melden; '20 klanten de toegang geweigerd omdat één klant ze liever niet binnen had' of iets dergelijks? Nou ja, da's ook niet mijn zorg. Ondertussen heeft de Hulk zich genesteld aan het tafeltje naast het mijne, en hij begint geïnteresseerd het breakfast menu door te nemen. De fotografen zijn inmiddels afgetaaid, dus het leven gaat weer gewoon door. Plots vraagt de Hulk mij 'what 'r you havin'? Compleet verrast door deze vraag meld ik; 'breakfast sir'. Hierop zet de Hulk het op een lachen want, eerlijk is eerlijk, de stompzinnigheid van dit antwoord is op een schaal van 1 tot 10 toch wel minimaal een 9 waard. Snel tracht ik de schade van mijn 'gevatte' opmerking te herstellen door een gesprek met deze celebrity aan te knopen. Normaliter heb ik het niet zo op deze gespierde types, maar na enkele zinnen uitgewisseld te hebben maakt de Hulk een vriend voor het leven. Hij vraagt namelijk 'which part of England are you from'? Een groter compliment voor de schrijver dezes is natuurlijk niet denkbaar. Ik groei dan ook spontaan tot een lengte die het postuur van de Hulk - ik schat zo?n 2 meter 5 - ruim overstijgt. Na nog wat algemeenheden met de Hulk te hebben uitgewisseld - hij weet niet dat Amsterdam in Nederland ligt, maar weet dit wel van Rotterdam!!!! - wordt ook zijn gezonde breakfast combo aan tafel bezorgd en wordt er gegeten. Ik kom nu wel tot de ontdekking dat dit intermezzo ook een groot nadeel met zich mee heeft gebracht; mijn pannekoeken zijn koud!

MVG
A3

[A3]

De volgende aflevering is - eindelijk - klaar:

ZONDAG 10 SEPTEMBER 2006

I'M BLUE FOR YOU

Zoals aangekondigd een bezoek aan het Blue Springs State Park. In de winterperiode, zo van ongeveer November tot en met maart verblijven in de naamgevende bron van dit State Park een groot aantal manatees. Helaas ben ik er nu een maand of twee te vroeg, of 6 te laat, het is maar net hoe je het bekijkt, dus ik moet het nu doen met scholen van iets kleinere dieren. Toch is het aanzicht van de enorme scholen vis hier ook best bijzonder.



Ook de omgeving is weer ongelooflijk mooi. Zwemmen en snorkelen is, zoals je aan de foto's kunt zien, hier toegestaan in de maanden dat er geen manatees zijn. Zo zie je maar weer dat elk nadeel ook se voordeel heb. Het water schat ik op zo'n 20 graden en als je er eenmaal in bent is dat best aangenaam. Dat schijnen de stuk of wat andere mensen die hier ook aan het zwemmen zijn overigens slechts ten dele te vinden. Een aantal van hen hebben namelijk wetsuits aan. Wat een koukleumen.

Twee van hen is het echter vergeven, want zij hebben ook nog de nodige andere spullen mee in het water genomen. Ze lijken wel onderwatertoeristen, en in feite zijn ze dat ook, want ze zijn namelijk aan het duiken. Benieuwd wat ze in de diepe spleet die hier de grote 'vent' vormt aantreffen. Ik zie in elk geval naast de vele vissen ook een kleine verdwaalde schildpad. Als ik het beest probeer te vangen zet ie het op 'n zwemmen zoals je niet voor mogelijk houdt. Slechts met de hulp van een medezwemmer, die er voor zorgt dat deze onderwaterstoffel even twijfelt of 't ie er links of rechts voorbij moet, lukt het.



Meneer de herriemaker uit het water



en meneer d eherriemaker weer in het water

Na het zwemmen droog ik me in één van de changing rooms goed af en ben voordat ik m'n short en shirt weer aan heb alweer drijfnat. Jezus wat is het warm vandaag. En vochtig!

Iets verderop langs de rivier staat een oud soort mansion dat zo te zien pas geleden gerestaureerd is. Het is namelijk net zo wit als de overhemden uit de Dixan en Ariel reclames.

Over de rivier waar de bron in uit mondt komen twee oude paddle steamers voorbij, en net nu weigert mijn Olympus dienst. Hij is om een of andere onduidelijke reden (steam van de steamers ..........) helemaal aangeslagen en doet helemaal niets meer. Jammer dat jullie deze foto's nu moeten missen want het was best een mooi gezicht; twee van die oude, antieke schepen die hier door de jungle-achtige setting varen.

Als ik me aan het einde van de middag uit het park begeef maak ik nog een kort praatje met de ranger die vandaag de poort beheert. Hij vertelt honderduit over de manatees die er over een paar maanden weer zullen zijn en ook over de stormen die de laatste jaren zo hevig huishouden in 'zijn' State Park. Tja, daar sta je nooit zo bij stil, maar ook de natuur lijdt natuurlijk behoorlijke schade van al die hurricanes.

Ik eet die middag/avond wat bij Arby's en ga dan onder het genot van een zacht zoemende airco lekker TV kijken.

en dan nu oogjes dicht en snaveltjes toe.......

[A3]

MAANDAG 11 SEPTEMBER 2006

PRICELINE I LOVE IT / MATTROB BEDANKT



Inmiddels al enig tijd geleden heb ik met mede forummer Mattrob diverse digitale discussies gehad over de pro's & cons van Priceline. Ikzelf was destijds een fervent aanhanger van - en boeker op www.easyclicktravel.nl, en dat doe ik nog wel eens, maar Priceline vind ik inmiddels toch ook wel helemaal te gek. Buiten het feit dat je namelijk te gekke deals kunt scoren - ik lijk wel een New Yorkse drugdealer als ik deze zin stiekum herlees -, heb je ook nog eens de spanning en het plezier van het bieden. Eigenlijk is het een soort gokken, en dat is, zoals jullie allemaal weten, behoorlijk verslavend. Zo ook 'pricelinen'. Dat is zo verslavend dat het in de volgende rijtje opgenomen zou moeten worden;

zuipen - gokken - trippen - pricelinen

Vervoegingen:
tt: ik priceline
tt: jij pricelinet
tt: wij pricelinen
vtt: wij hebben gepricelined
vt: ik pricelinede
vt: wij pricelineden

Afijn, dankzij Mattrob's argumenten ben ik dus inmiddels 'om' en gebruik ik Priceline regelmatig. Bij deze trip langs de oostkust eigenlijk tot nu toe nog niet, omdat ik meer m'n neus achterna reis en dus wel zie waar ik uit kom. Dan heeft pricelinen weinig zin. Maar aangezien ik vanaf vandaag in de buurt van Orlando wil zijn, heb ik gisteren wel even zitten pricelinen. En het is nog gelukt ook; het Gaylord Palms Resort in Kissimmee voor 69 dollartjes. Ik kan jullie melden; het meest imposante hotel waar ik tot nu ooit verbleven heb (op het Motel 6 in Fresno na, maar dat was imposant op een andere manier......). Het hele complex is werkelijk gigantisch groot en in het atrium lopen gewoon losse dieren rond. Een dierentuin is er niks bij. Je ziet hier ook een heel gemêleerd gezelschap aan mensen; zakenlieden, gezinnen met kleine kinderen, maar ook stelletjes. Ik ben heel benieuwd hoeveel er nou de volle mep betalen, en met name ook wie, en of ik lekker de laagste prijs heb van alle aanwezigen. Ik geef mezelf een goede kans.....









De activiteiten van vandaag; naast het rijden naar Kissimmee doe ik vandaga weinig anders dan eten, drinken en winkelen; oftewel de drie basisbehoeften van de mens. Wat scoor ik: taco's en burrito's bij taco Bell, een grote shake bij steak 'n shake en de nodige sportspulletjes bij de Nike outlet store. Ik bel wat met het thuisfront en geniet verder van de surroundings in het Gaylord Palms.

Slechts $ 12 !



MVG
A3

[A3]

DINSDAG 12 SEPTEMBER 2006

Een heel vervelende nacht in een heel prachtig hotel. Kan dat? Ja, dat kan. De kamer die ik heb is uiteraard voor 1 persoon een beetje aan de grote kant. Normaliter is een dergelijke ruimte namelijk bedoeld voor twee, drie of zelfs vier mensen. De buren brengen dit principe in de praktijk. Zonder de mensen überhaupt maar een seconde gezien te hebben weet ik dat het gezelschap bestaat uit een man, een vrouw en twee jongens. En jezus, wat een herrie maken ze. Het lijkt de hele nacht wel alsof ze de kamer aan het verbouwen zijn waarbij ze de TV zo hard mogelijk zetten om de verbouwingsgeluiden te verbloemen. Zo af en toe doet ma nog een poging om het onderling geschreeuw de kop in te drukken door bewoordingen als ‘Mike, shut the f*** up’ of ‘Jonathan, keep your mouth shut’, maar noch zoonlief Mike, noch zoonlief Jonathan trekken zich er iets van aan. Jeff, the hubby, trouwens ook niet. Als ik de volgende ochtend mijn beklag doe aan de receptie zegt één van de dienstdoende mevrouwen dat ik me voor de rest van mijn verblijf geen zorgen hoef te maken; ze zijn vanochtend al vertrokken, en daar zijn ze heel blij mee. De familie blijkt namelijk al twee keer eerder binnen het complex verplaatsts te zijn na klachten van buren. Opgeruimd staat netjes.



Voor het ontbijt ga ik deze ochtend richting de I 192, de Irlo Bronson Memorial Highway, voor een bezoek aan Denny’s. Deze vestiging ligt op een hoek recht tegenover het Days Suites en schuin tegenover Old Town. Aangezien ik vandaag een korte spijkerbroek aan heb met daarop een ruitjeshemd neem ik een Lumberjack Slam. Deze bestaat uit: three buttermilk pancakes, a slice of grilled honey ham, two bacon strips, two sausage links and two eggs, plus hash browns or grits and choice of bread. Een echt houthakkersontbijt dus. Het smaakt allemaal voortreffelijk en als de voortekenen niet bedriegen, zal deze maaltijd voldoende moeten zijn tot aan het avondeten, wellicht op een klein tussendoortje na. Vanuit Denny’s steek ik te voet de zijstraat over en loop binnen bij de overdekte Flea Market. Hier zijn altijd wel wat leuke dingetjes te zien en te koop, en je kunt er heerlijk afdingen. Souvenirs voor het thuisfront heb ik ook nog niet, dus als ik hier tegen leuke dingetjes aan mocht lopen dan zou dat zeker niet verkeerd zijn. Het eerste waar ik tegen aan loop is een DVD van Hulk Hogan. Nu ik Hogan vorige week in levende lijve ontmoet heb ben ik toch wel nieuwsgierig. De prijs van de DVD is ook nog acceptabel, slechts $10 ex tax, maar het zal wel weer zo’n DVD zijn die je in Europa niet af kunt spelen. Ik vraag dit aan de verkoper en krijg het antwoord dat ik eigenlijk al wist voordat ik de vraag stelde. ‘Ofcourse Sir, no problem, it plays both in Europe and in the US’. Ik neem de gok en ding zodanig af dat ik de DVD krijg voor 10 dollar, maar dan inclusief tax. Bij één van de standje waar ze horloges en zonnebrillen verkopen vraag ik voorzichtig aan de verkoper of ’t ie ook niet toevallig een Rolex of Breitling heeft. Hij duikt meteen onder de tafel, niet vanwege het vermeende feit dat ik een FBI of CIA figuur zou zijn die op zoek is naar illegale vervalsingen, maar om er een paar te pakken. Mijn eigen Casio heeft gisteren de geest gegeven (niet raar als je hem van twee hoog naar beneden laat kijlen....), dus ik moet een nieuw klokkie hebben. En waarom zou je niet een keer patserig doen? Hij toont mij een leuk model dat wat mij betreft ook gewoon van Casio, Seiko of om het even welk Kijkshopmerk had kunnen zijn, maar op de wijzerplaat staat wel duidelijk Rolex, inclusief het kroontje. Het horloge moet 100 dollar opbrengen. Ik lach de man heftig uit en biedt er 50 (en denk bij mezlef; voor 80 is het de mijne). Dit blijkt toch echt te weinig, dus hij ruimt zijn boeltje weer op onder het mompelen van iets als ‘stupid tourist’ en meer woorden van gelijke strekking.



Als ik een half uur later weer voorbij zijn standje loop klampt hij me aan. 75? Ik ga door de knieën en laat de Rolex meteen op de juiste maat maken. Uiteraard ben ik nu de tax vergeten en moet dus uiteindelijk toch $84.25 afrekenen. Nog te veel!

Het loopt nu tegen het middaguur en ik besluit om naar de Florida Mall te rijden. Vlak voordat ik daar aankom barst er een enorme regenbui los. Als ik de grote parkeerplaats opdraai moet ik door een plas die wel een halve meter diep is. Gelukkig blijft de automotor gewoon doorpruttelen dus is er niets aan de hand. Na veel winkels in en uit te hebben gelopen, een kort bezoek aan het food court en aansluitend aan de men’s room, loopt het al tegen zessen. Gekocht heb ik verder helemaal niks. Dan ga ik maar terug naar het hotel. Via de I4 is dit een fluitje van een cent, en morgen ga ik......... Dat zien we morgen dan wel weer.



MVG
A3

[A3]

WOENSDAG 13 SEPTEMBER 2006

WHAT IS AN ARMADILLO?

Vandaag mijn favoriete park in Florida; Kelly Park. Na een early rise and shine vanuit Kissimmee ben ik na een klein uur rijden volgens mij de eerste die om 09.00 uur precies de toegangspoort van Kelly Park binnen rij. Vanzelfsprekend heb ik net buiten het aprk een tube gehuurd, en ben daarmee voldoende gewapend om de river te kunnen temmen. Hoop ik.



Ik ben echter niet de eerste. Er staat al een grote Cadillac Escalade op de parkeerplaats, en daarmee vergeleken is mijn vervoermiddel maar een autootje. Maar ja, je weet wat ze zeggen over compensatie voor........
Snel leg ik mijn valuables in een kluisje en loop met mijn grote, zwarte, luchtgevulde donut - ik heb het over de tube, dat snappen jullie wel....- naar het water. De bestuurder en/of passagier(s) van de grote Cadillac zijn echter nergens te bekennen. Da's dus mooi; heb ik de rivier toch even voor me zelf. Inmiddels weet ik waarom er sinds juli van dit jaar waarschuwingsborden staan voor alligators. In juni is een man tijdens het snorkelen in zijn hoofd gebeten door een kleine gator. Het was voor het eerst in de geschiedenis van het park dat er überhaupt een alligator in het water gesignaleerd werd , en erger dan een paar hechtingen was het niet, maar toch......... Niet geheel en al vrij van zenuwen betreed ik het water. Brrrrr, de kou is toch wel even wennen. Net als ik de moed verzamelt heb om helemaal koppie onder te gaan, komen er vanachter de bocht in de rivier twee tubes tevoorschijn met daarin een man en vrouw. De bemanning van de Cadillac dus. Ze schreeuwen mijn kant op dat ze net voor de bocht een otter in het water gezien hebben. Ik spring dus uit het water en loop over de houten brug naar het eilandje wat de rivier in tweeën splijt en kijk of ik de otter nog ergens zie. En ja hoor, op nog geen vijf meter afstand staat meneer brutaal aan het water alsof er niet zojuist twee mensen voorbij getubed zijn en er nu niet een gezette Dutchman hem staat te bespieden. Plots draait hij zich echter om, duikt onder water en verdwijnt tussen de waterplanten. Het is pas half tien, maar mijn dag is al geslaagd!

Mijn handdoek heb ik gedrapeerd over een van de weinige houten banken hier en ik ga naar het beginpunt van de stroom. De zon schijnt hier mysterieus tussen de bomen door, en door de stilte -je hoort alleen het stromen van het water en de wildernisgeluiden - krijgt deze plek een nog magischer sfeer. Ik glibber het water in en val meteen uit m'n tube. Helemaal proestend kom ik weer boven en wordt meteen belaagd door een bende muskieten. Ik splash wat om me heen en help de tube met wat peddelen om snel onder de brug door te komen. De muskieten blijven verbaasd over zoveel snelheid en souplesse teleurgesteld achter.... Meteen na de eerste bocht wordt het water een stujk ondieper en laat ik me uit de tube zakken. Met mijn snorkelbril op is het onder water gemakkelijk kijken, en achter een bos met wuivende waterplanten (Vallisneria?) tref ik een hele school zeer kleine, langgerekte visjes aan die bij benadering met mijn arm zich meteen uit de voeten maken. Ik laat me verder de rivier afzakken en zie tussen het riet verschillende kleinere schildpadden zonnen in de ochtendwarmte. Wat is het hier toch mooi.

Na de hele rivier zo'n drie of vier keer te hebben getubed ga ik even lekker rusten. Druk is het hier nog steeds niet, maar al met al denk ik dat er wel zo'n twintig mensen op en langs het water te vinden zijn. Ik lees, eet en drink wat en ga dan zonder tube opnieuw het water in. Dit keer zie ik weer veel vissen en onder water ook een schildpadje. Aan het eind van de route klim ik uit het water en zie tussen de planten aan de andere zijde van de boardwalk een gordeldier rondscharrelen. Zonder zich ook maar iets van me aan te trekken rommelt hij een beetje tussen de blaadjes en loopt dan langzaam maar zeker steeds verder van me af. Ik had zo'n beest nog nooit in het wild gezien en ik vind het eigenlijk maar een raar ding.

DIT IS EEN ARMADILLO!

Om een uur of drie wordt het wat donkerder, en al snel gaat de sirene; iedereen het water uit voor het naderende onweer. Ik gehoorzaam maar netjes, kleed me aan en ga weer terug naar het vervelende Gaylord Palms.
Bij Publix heb ik tussendoor lekker Cuban bread en een paar ons pastrami gehaald, dus de avond kom ik wel door. Jay leno heeft die avond Michael Moore en Michelle Pfeiffer te gast, een groter contarst in kilo's is welhaast niet voor te stellen, en het blijkt een vermakelijke tonight show aflevering.

Welterusten!

[A3]

DONDERDAG 14 SEPTEMBER 2006

LUMMELEN

Zo af en toe mag je op vakantie ook best een dagje lummelen. Een dagje helemaal niets, alleeen wat zwemmen, wat eten, wat drinken, wat keuvelen met mede-lummelaars en - het belangrijkste van allemaal - wat lummelen.
Nu is 'lummelen' 'an sich' best een raar woord. Zoek je het op in een woordenboek - een digitaal woordenboek wel te verstaan - dan vind je het volgende;

lum·me·len (onov.ww.) 1 lanterfanten => luieren
of:
luieren, lummelen, slabakken
= idle, slack (GB/US)

of:
luieren, lummelen, slabakken
= faulenzen, faul sein (D)

Conclusie van dit al: als je in een keuken werkt van een restaurant en je vraagt aan je collega 'geef me even de slabakken aan', dan betekent dit in het Engels cq in het Duits; 'please hand me the idles' cq 'bitte geben Sie mich faulenzen' . En dat terwijl ik altijd gedacht heb dat slabakken 'salad bowls' waren. Zo zie je maar, 42 jaar oud, denken dat ze heel wat weten, maar eigenlijk weten ze helemaal nichts.

Bekijk je het van een heel andere fiets, dan is lummelen, in dit geval met een hoofdletter, dus eigenlijk 'Lummelen' een plaatsje bij Houthalen, zo'n 1 uur en 39 minuten rijden van 's Hertogenbosch. Daar moet je overigens hier in Florida niet echt aan denken, aan houthalen. Zelfs als je hier helemaal niets doet, slechts een beetje aan het lummelen bent, dan loopt het zweet je al over de rug, laat staan als je moet houthalen. Zelfs nu ik alleen maar denk aan houthalen krijg ik het al warm. Ik stop er dan ook meteen mee. Met denken aan houthalen.

Goed, het is jullie inmiddels wel duidelijk wat ik vandaag doe. Lummelen. En nog eens lummelen. Ik hou verder de poolboy wat van zijn werk, hij woont in Osceola in een caravan omdat zijn huis tijdens Charlie in 2004 volledig verwoest is; en de verzekering heeft nog steeds niet uitbetaald. Ik hoor wel dat de Interpolissen van de wereld overal hetzelfde zijn. Glashelder totdat ze over de brug moeten komen. Dan klagen ze dat de brug te gevaarlijk is.... en dat ze die niet kunnen verzekeren. Daar heb je wat aan.

Genoeg gekletst, genoeg geschreven, genoeg gelummeld. Tot morgen.

[A3]

VRIJDAG 15 SEPTEMBER 2006

Tweehonderdnegenmiljoendriehonderddrieentachtigdui zendzevenhonderdentwaalf (209,383,712)

Vandaag sta ik vroeg op om een bezoek te brengen aan het enige pretpark dat ik tijdens mijn verblijf in Florida zal bezoeken, Epcot. Uiteraard is Epcot mijn favoriete park, al sinds ik het op mijn huwelijksreis in 1987 voor het eerst bezocht. Mijn tweede bezoek was in 1991, derde bezoek in 1994, samen met mijn ouders, en in 1996 weer tesamen met vrouwlief. Toen even vier jaar niet, en in 2000, 2004 en 2006 met het gezin. Vandaag dus mijn achtste bezoek, en je zou dus verwachten dat ze me bij de poort wel kennen…. Niets van dat al. Ik ben en blijf gewoon een nummer. Tweehonderdnegenmiljoendriehonderddrieentachtigdui zendzevenhonderdentwaalf (24,383,712) als ik het goed heb……



Maar eerst wordt er natuurlijk ontbeten. Dit doe ik bij Cracker Barrel aan de I 192. Dat is wel eerst een stukje de verkeerde kant op, maar geloof me, als je eenmaal bij Cracker Barrel bent geweest is geen omweg je te ver meer. Dan kunnen alle Ihops, Dairy Queens en wat al dies meer zij, op een hoop geveegd worden want deze halen het niet bij Cracker Barrel. Het stevige ontbijt set me wel back $11.82 incl. tax, maar dan heb je ook wel wat. Veel, om precies te zijn. Daarna de auto omgedraaid en richting World Drive. Aan de gate is het nog niet druk, en ook bij de kassa valt het mee. Slechts twee mensen voor me, dus ik ben zo aan de beurt. Helaas heb ik geen kortingskaartje à la C1000 of Plusmarkt met 50% korting voor de Efteling, want aan dat soort ongein doet de Disney Corporation niet mee. Jammer.

Na de officiële openingsceremonie stormt iedereen het park in, uiteraard met uitzondering van alle mensen met kinderen, want die moeten en zullen eerst op de foto met de diverse Disney characters. Wat een uilskuikens; zo missen ze attracties……… Ik ga als eerste naar Soarin omdat de rij daar altijd vrij lang wordt en dus veel tijd kost. Gelukkig zit ik bij de eerste lichting. Weer vind ik Soarin aardig maar niet geweldig. Hmm, raak misschien een beetje verwend. Dan door naar Test Track, alwaar het al zo druk is dat ik maar een FastPass neem. Eigenlijk had ik gepland om Mission Space pas op het einde van de dag te doen; als ik er dan ziek in zou worden, zou ik er in elk geval de rest van mijn bezoek aan Epcot niet zo erg mee bederven. Maar hé, ik sta er nu toch, dus hup met de geit.

Wauw.



Wat een klere attractie. Ik ben helemaal dol en misselijk, maar ja, met mijn stoute (NIKE!) schoenen aan koos ik ook voor de heftige versie. En dan blijkt de combinatie van leeftijd, zelfoverschatting en Mission Space een hele vervelende.... Eikel dat ik er ben!

Ik gun mezelf nog wat tijd om bij te komen, maar dat schiet niet echt op (ja, het uur wel, maar het bijkomen niet....). Dus maar terug naar het hoteldebotel om te gaan liggen. Wie niet horen wil...............

[A3]

OH MOEDER WAT IS HET HEET……………………………………….

Grote paniek. Al hoorde ik het zelf niet, om twee uur ’s nachts lig ik heerlijk te snurken als ik plotseling wakker word van een hele hoop kabaal. Ik hoor mensen schreeuwen, er wordt op deuren gebonsd en ik hoor een heleboel telefoons tegelijk rinkelen. Binnen twee seconden sta ik naast mijn bed, schiet een broek, een shirt en mijn slippers aan en maak dat ik weg kom. Eenmaal op de gang is er echt grote paniek. Overal hollen mensen, staan kinderen te huilen en is er een enorme stank. Die stank zal ongetwijfeld te maken hebben met de enorme hoeveelheid rook die ik recht tegenover me zie, aan het andere eind van het atrium in de noordwesthoek van het hotel. Snel loop ik door naar een nooduitgang, waardoor ik ook vele andere mensen zich een weg naar buiten zie banen. Eenmaal aan de buitenkant van het hotel blijkt dat ik toch wel redelijk laat wakker geworden ben. Er staan echt al honderden mensen in de buitenlucht op het grote grasveld dat het hotel omgeeft. Mensen in pyjama’s, in joggingpakken en sommigen zelfs in hun ondergoed (verhuld door een omgeslagen dekbed of handdoek). Gelukkig is de paniek hier aan de buitenkant meteen helemaal weg en wordt er slechts met ingehouden adem gekeken naar alles wat er zich rond om ons heen afspeelt. De brandweer staat met groot materieel aan de zijkant van het hotel, en we zien ook diverse politiewagens en een ambulance. Van een medevluchteling, die al meer dan een half uur hier buiten staat, begrijp ik dat de brand zo rond een uur vannacht ontstaan is in een kamer op de derde verdieping. Een vrouw zegt juist dat het in de laundrykamer is ontstaan, maar dat kan niet echt want die bevindt zich namelijk op een heel andere locatie in het hotel dan waar de rook zichtbaar was. Een politieagent komt aanlopen en verzamelt puur door zijn aanwezigheid een enorm aantal mensen om zich heen. Hij kan niet anders dan iets gaan zeggen; hij meldt dat de brand inmiddels onder controle is, en dat er gelukkig geen doden of ernstig gewonden zijn. Er zijn slechts twee mensen met ademhalingsproblemen naar het ziekenhuis gebracht, en de rookmelders en het bijbehorende hotelalarmsysteem hebben hun werk naar behoren gedaan. Hij verwacht zelfs dat we binnen ‘a couple of hours’ weer terug kunnen naar onze kamers, met uitzondering van de personen die kamers hebben in de noordwesthoek.

Om half vijf, en dan valt het me eigenlijk pas op hoe warm het buiten is, het koelt hier ’s nachts eigenlijk amper af, mogen we weer terug naar de kamer. Uiteraard is iedereen hartstikke opgewonden, en er zijn zelfs mensen die weigeren om terug te gaan omdat ze van mening zijn dat het nog niet safe is. Tja, het lijkt mij zo dat ze ons absoluut niet terug zouden laten gaan als er nog risico’s waren. Dit zeg ik dan ook vriendelijk tegen een vader van een Amerikaans gezin, maar hij wordt echt ontzettend kwaad en agressief. Gelukkig houdt zijn vrouw hem tegen, anders had ik, plat gezegd, een hengst voor mijn kop gekregen. Nou ja zeg, help de situatie even uit de hand lopen door elkaar te lijf te gaan. Idioot!

Eenmaal terug binnen de muren van het hotel stinkt het nog wel enorm. De hoeveelheid rook is al sterk afgenomen, maar er hangt nog wel een soort lage mist tegen het glazen dak van het atrium. Vanaf de tweede verdieping, waar mijn kamer is, kijk je er echter zo onder door. Ik praat nog even wat met mijn buren en ga dan terug naar mijn kamer. Achteraf lijkt het echt absurd, maar ik probeer weer te gaan slapen. Na een uurtje of wat te hebben liggen woelen en draaien merk ik echter dat dit niet echt meer gaat lukken. Gelukkig is de misselijkheid van Mission Space verdwenen, anders was het een nog onaangenamere korte nacht geweest. Ik neem een frisse douche, alles functioneert alsof er niets gebeurd is, en kleed me maar weer aan. Net als ik mijn kamerdeur open doe staat er iemand van de staff voor de deur die een brief onder de deur door wil schuiven. Ik neem de brief in ontvangst en lees wat de directie van het hotel te melden heeft; waarschijnlijk door een smeulende sigaret, is er brand ontstaan in room 2374. De rookmelding heeft de bewoners tijdig gewaarschuwd, en zij hebben het hotel veilig kunnen verlaten. Wel zijn twee bewoners van een aangrenzende kamer met ademhalingsproblemen opgenomen in een ziekenhuis; zij maken het echter goed en kunnen in de loop van de ochtend weer naar ‘huis’. Het hotel verontschuldigt zich voor de overlast, maar benadrukt dat er geen persoonlijke ongelukken zijn, dat de ontruimingsprocedure volgens plan is verlopen, en dat alle faciliteiten van het hotel normaal geopend en bruikbaar zullen zijn. Ook de aanwezige dieren in het atrium………..hebben de consternatie zonder blijvende gevolgen overleefd. Het is maar dat we het weten………..

Dit soort gebeurtenissen leidt wel tot ‘bonding’. De vorige dagen van mijn verblijf in dit hotel heb ik nauwelijks een woord gewisseld met medegasten, nu doet iedereen niets anders. De brand van vannacht is echt het gesprek van de dag, en je hoort de vreemdste verhalen. Een man vertelt bijvoorbeeld dat ie ’s nachts honger kreeg en even snel is weg gegaan om iets te halen bij Checkers. Toen ie terug kwam stond het halve hotel buiten…….. Een andere man zegt dat ie op het punt heeft gestaan om vanaf de tweede verdieping over de balustrade heen naar beneden te springen omdat hij door de hevige rook niets kon zien. Omdat iemand anders hem niet zag en hem pardoes omver liep, viel hij het trappengat in en kon daardoor op een iets minder risicovolle wijze beneden komen. Een jong stel dat uit Zweden blijkt te komen heeft een nog spannender verhaal; ze waren net verwikkeld in een actie van vermeende sexuele aard toen de deur werd ingebeukt en ze gemaand werden hun activiteiten elders voort te zetten……. Ik kan de jongen het niet kwalijk nemen, het is een hele mooie griet……….. Of ze instructies ook verder uitgevoerd hebben weet ik niet, ze vertelden het niet spontaan en ik durfde het niet expliciet te vragen……..

NB Ivm ImageShack problemen volgen foto's later

[A3]

GEEN AAP – NOOT - MIES, MAAR AAP – BOOT - VIES

Na alle consternatie van de afgelopen nacht is the natuurlijk zaak om vandaag vooral niet nog meer stress op te gaan roepen. Ik bel in elk geval met het thuisfront om ze daar ook een beetje gerust te stellen en tevens om het vervolg van de reis te bespreken. Gaat die nog verder, of gaan we één dezer dagen eens op internet struinen om te kijken of er een fatsoenlijk ticket is dat me terug kan brengen naar Nederland. De uitkomst van het telefoongesprek houd ik nog even geheim. Spannend hè……?

Vandaag dus geen stress. Wat dan wel? Een rustig tochtje met een boot? Da’s op zich geen verkeerd idee. Vanuit een grijs verleden herinner ik nog ooit een tochtje met de kids te hebben gemaakt met een kleine airboot. Dat was ergens in de buurt van de Wall Mart langs de 192. Ik begin dus maar met die kant op te rijden. De Wall Mart staat er nog steeds……….en is nog altijd even aanlokkelijk. Zeker als je het feit in oegnschouw neemt dat ik vandaag toch geen echt grootse plannen heb. De auto geparkeerd dus en op pad. Het blijft een heerlijke zaak om zomaar lekker in rond te lopen en te kijken wat ze hier nu allemaal hebben en doen. Het is redelijk druk voor dit uur van de dag en ook mijn karretje is inmiddels redelijk gevuld met van alles en nog wat. Uiteraard zitten daar wat levensmiddelen tussen, maar daarnaast heb ik een nieuwe hoed, een zonnebril, twee T-shirts en een paar waterschoenen gekocht. Je weet tenslotte nooit waar die nog goed voor kunnen zijn. Na zo’n uur winkelen ben ik 60 dollars lichter, maar kan ik in elk geval goed voorbereid kapiteintje gaan spelen bij de airboots. Bij Airboat Rental U-drive is het absoluut niet druk. Bijna alle airbootjes liggen aan de steiger en de man bij de kassa heeft dan ook uitgebreid de tijd om uitgebreid te antwoorden op alle vragen die ik hem stel. Een van deze vragen heeft betrekking op de hurricanes van twee jaar geleden. Wat heeft Charlie voor hen betekend? Charlie was de eerste hurricane die hen meer dan een paar dagen out of business bracht. Voordat alle schade was hersteld waren er meer dan twee maanden voorbij. Ook de brug waarover de 192 hier loopt heeft toen redelijk wat schade opgelopen, en de reparaties daarvan hebben voor nog twee maanden extra met geen tot heel weinig omzet gebracht. Maar nu is alles weer ‘back to normal’. Ook vraag ik hem wat je hier nu zoal aan wildlife tegen kunt komen. Hierop antwoordt hij dat als je onder de brug doorgaat, dat het dan beperkt zal blijven tot vissen, veel schildpadden en vogels. Met name blauwe reigers worden hier veel gezien, maar dat is een soort die we in Nederland niet bijzonder meer vinden. Daar vissen ze namelijk met grote regelmaat de tuinvijvers leeg. Als je echter de andere kant opgaat, richting de waters van Lake Tohopekaliga (tja, het klinkt iets exotischer dan het Ijsselmeer…..), dan heb je gerede kans om alligators te zien. Naar schatting is het gemiddelde aantal sightings zo’n twee a drie per week. Nou, misschien heb ik wel geluk.



Ik bestijg mijn bestuurdersstoel en maan alle passagiers (geen) to remain seated at all times, and to restrain from eating, drinking, smoking and flash photography……… Zo, dat hebben we weer gehad. Het bootje maakt vrij veel herrie, ondanks het feit dat de snelheid zelfs bij volledig naar voren gedrukte gashendel, zeer beperkt blijft. Ik zie twee grote weekschildpadden die me er bij het stoplicht zonder problemen uit trekken. De nul tot honderd acceleratie van meneer airboat is dus niet je dat. Na een kwartiertje vol gas rechtuit, laat ik de bewoonde wereld ogenschijnlijk een beetje achter me, want er zijn geen huizen of schuurtjes meer te zien en geen autogeluiden meer te horen. Het is hier, op letterlijk een steenworp afstand van de drukke 192 met al zijn winkels en mensen, echt idyllisch. Ik tuf nog even verder en zie net om de bocht nog een supersnelle airboat van Airboat rentals U-drive. Alleen zit er niemand in. Op de oever zit echter een gezin lekker te picknicken onder de tropische vegetatie. Ze zwaaien en vragen of ik ook een bagle lust. ‘No thank you, I have a fish to catch’ antwoord ik gevat. Mijn boot tuft die van hen voorbij en een eindje verder kom ik bij een tweesprong. De rechterkant lijkt te lopen naar een wat opener gebied, dus kies ik voor de linker. Na zo’n tien minuutjes kom ik bij een oude aanlegsteiger die volledig op instorten staat. Als iemand het zou wagen om hierop te gaan staan, dan zou hij zeker inzakken. Ik ga met mijn boot richting de steiger en krijg plots een hartverlamming. De tweede van vandaag. Onder de steiger ligt in het hier kristalheldere water een behoorlijk grote alligator. De goose bumbs staan tot achter mijn oren. Het water is hier naar schatting een meter diep en de alligator naar schatting toch zeker tweeënhalve meter lang. Hier zouden ze zeggen eight or nine foot.

• Godsamme!
• GVD!

Zit ik hier helemaal alleen in the middle of nowhere in een bootje wat nauwelijks meer genoemd kan worden dan een badkuip met een Wibra propeller er op, en dan kom ik zo’n ‘apparaat’ tegen. Ik ben nu dus – waarschijnlijk geheel ten onrechte – echt bang.

• Shit!

Wat nu? Ja, waarschijnlijk gewoon doen alsof ik hem niet gezien heb. Als ik geen onverklaarbare rare drang had gehad om naar deze hopeloze steiger toe te varen, dan was ik nu honderd meter verderop geweest en had ik van het bestaan van het beest niet eens af geweten. Dat was nog erger geweest……… Want dan had ik verrast kunnen worden, en nu niet. Ik blijf nog even liggen met de boot, en als iemand me had verteld dat het een stenen of kunststof exemplaar was geweest dan had ik het geloofd. Het dier verroert geen vin (kan ook niet want hij heeft helemaal ..etc.). De boot gaat dus ‘in reverse’ en daaropvolgend weer vooruit, de hopeloos spannende steiger achter me latend. Onderweg zie ik diverse schildpadden, sommige in het water, andere zonnend op een omgevallen boomstam langs de oever. Ook vogels zie je voldoende, vooral veel van die kleine witte reigers. De stroom waarin ik vaar komt nu uit in een grote plas. Een meer durf ik het niet te noemen, want daarvoor is het weer te klein, maar toch. Ik vaar de grote plas op (bij een verhaal over Michiel de Ruyter of Tromp krijg je bij die zin toch een heel andere voorstelling) en zie in het midden een klein roeibootje liggen waarop twee mannen zitten te vissen. Of ze op prijs stellen dat ik met mijn propellertje bij hen in de buurt kom weet ik niet, maar ik waag het er maar op. En geloof het nou of niet, ik ken één van de twee mannen die in de boot zitten. Het is Hulk Hogan!

Dezelfde Hulk die ik vorige week zag in Deland. De Hulkster herkent mij ook en zegt dat dit toeval op een schaal van onmogelijkheid ‘of the charts’ is, en ik ben het helemaal met ‘m eens. Hij stelt zijn vriend netjes aan me voor, ik versta iets in de trant van ‘Jim’ en hij vertelt dat ze hier al een uur of twee zitten te wachten op iets wat niet bijten wil. Het geluid van mijn Wibra propeller zal ook al wel niet meehelpen, vrees ik. Vanzelfsprekend vertel ik mijn encounter met the gator van vijf minuten geleden, en dan zegt de Hulk dat hij dan waarschijnlijk met zijn bootje die kant op roeit, want waar gators zitten, zit ook veel vis. De Hulk heeft hier vlakbij een klein huis, zo zegt hij tenminste, van waaruit hij graag uit vissen gaat. Dat ‘a bloody bloke from Rotterdam (?) has to tell him where the fish is, in his own backyard’ is hem een beetje gortig. Maar ja, het is niet anders hè……… We praten nog wat over de vissen die hier en in Nederland voor komen, en zijn het er snel over eens dat de onderwaterfauna hier toch iets gevarieerder is. Ik zie inmiddels op mijn (nieuwe) horloge dat ik al over de helft ben van de tijd dat ik de Wibrabadkuipboot gehuurd heb, dus ik zeg dat ik om moet draaien. We zeggen ‘till we meet again, don’t know no where, don’t know when’ en nemen afscheid. Ik draai mijn bootje weer in de richting waar ik vandaan kwam en laat de Hulk en zijn maat ver achter me.



Op de terugweg vaar ik met een grooooooooote boog om de steiger heen want één ‘close encounter of the weird kind’ op een dag vind ik meer dan genoeg. Het picknickende gezin is inmiddels ook weg, en dat is te zien aan de rotzooi die ze hebben achter gelaten. Op zich ziet het er wel netjes uit, maar volgens mij zijn ze een blikje budweiser en een plastic tas vergeten.

Dan gebeurt er iets wat je echt niet voor mogelijk houdt. Uit een boom boven de picknickplek komt een aap gezwierd die het blikje pakt en er uit begint te drinken. Blijkbaar is het blikje leeg, want hij gooit het meteen weer weg. Hij klimt in een boom, pakt een liaanachtige plant of iets dergelijks vast en slingert weg. Nou heb ik redelijk wat over Florida gelezen en heb ik er toch ruim een procent van mijn leven (even snel uitgerekend: 9 bezoeken van gemiddeld drie weken = 27 weken, gedeeld door mijn leeftijd in weken (42 x 52 = 2184) = 1,2%) door gebracht , maar dat hier apen in het wild voor komen is mij volledig onbekend. Sterker nog: dat is niet zo. Apen komen hier, met uitzondering van Monkey Jungle in Miami, niet voor. Ik ben dan ook helemaal opgewonden van deze uitzonderlijke observatie. Het moet dus wel een beest zijn dat op een of andere manier ergens is ontsnapt, en dat zich hier in het wild toch in leven weet te houden. Nog half in trance kom ik terug bij de betonnen aanlegsteiger van Airboat Rentals U-drive en al voordat ik tot stilstand kom begin ik al te schreeuwen tegen de man die mij de boot verhuurd heeft en die nu aan de kade staat, dat ik een aap gezien heb. Oh, zegt hij, dan is er weer een monkey ontsnapt bij de petshop iets verder op. Komt wel vaker voor…….. Hij zegt dat hij wel de politie gaat waarschuwen, want dat heeft hij de vorige keer beloofd te doen als hij weer een aap zou zien. Inmiddels ben ik met mijn boot bij de steiger en zet ik de motor af. Ik sta voorzichtig op omdat de boot onder mijn gewicht een beetje wankelt. Net als ik mijn linkervoet op de kade zet gaat het mis. De boot, waarop mijn rechtervoet dus nog rust, drijft van de kade af en ik heb de keus uit twee opties; ten eerste in het water vallen en ten tweede uittesten in hoeverre ik in staat ben om een split te maken en dan te blijven zweven. Nu heb ik ten eerste weinig tijd om stil te staan – ik kan niet eens stilstaan al zou ik het willen - bij het maken van deze keuze en ten tweede is de laatste optie qua zwaartekracht ook niet echt mogelijk.

Ik val dus in het water. Gelukkig is het hier niet al te diep, maar ik sta toch wel tot boven mijn knieën in de agua. En het stinkt…….. Mijn voeten staan in een laag modder waaruit nu allerlei vreemde gassen naar boven komen die niet bepaald zoete herinneringen oproepen aan bijvoorbeeld Dior, Davidoff of Esteé Lauder…… Het meurt naar vieze mest. De Airboat Rentals U-drive man moet toch wel redelijk hard lachen. Gelukkig zijn er verder geen mensen in de buurt, anders zouden ze nu namelijk flauw gevallen zijn van de stank. Een van hen had dan waarschijnlijk zijn hoofd gestoten bij het flauw vallen, waardoor ik dan weer een law suit aan mijn broek zou hebben. Nu heb ik drab aan m’n broek. Stinkende, gore drab. Wat een vieze boel. Dominic, zo blijkt de Airboat Rentals U-drive man te heten, biedt me gelukkig aan om even ter plaatse te douchen. Zo goed en kwaad als dit gaat, voel ik me tien minuten later toch wel redelijk opgefrist. Mijn schoenen en sokken heb ik echter in een dicht gebonden plastic zak achter in de auto gegooid. Zo komen de waterschoenen die ik eerder vandaag bij Wall Mart kocht meteen van pas! Man, man, wat een dag…………..

[A3]

THE DAY AFTER

Nou, na zo’n dag als gisteren besef je dat er op vakantie toch wel heel veel kan gebeuren;

• Brand in het hotel
• Hulk Hogan (weer) gezien*
• Een ontsnapte aap gezien*
• In het water gevallen (letterlijk)

* voor zover bij de schrijver bekend, is hier geen sprake van causaal verband….

Vaak zul je zien dat ‘the day after’ dan een heel rustige, weinig enerverende dag is. Ik hoop dat deze ‘vanzelfsprekendheid’ ook voor mij zal gelden, want te veel opwinding op één dag is op mijn leeftijd ook niet gezond meer.

De dag begint dan ook rustig, maar dan……….. Terwijl ik aan het ontbijt zit bij Ponderosa zie ik plotseling dat er geen dode man in de grote plantenbak ligt die naast mijn tafel staat. Geen afgerukt been, geen romp van een man op middelbare leeftijd, geen moordwapen, helemaal niks. Als ik klaar ben met ontbijten en de (vorstelijke) tip op de tafel heb achter gelaten, blijkt de dienstdoende waitress daar dan ook absoluut niet ontevreden over te zijn. Ze komt niet met een deegroller achter mij aan gerend en ze schreeuwt ook geen ‘typical Dutchmen’, ‘dirty dried grape’(vuile krent) of ‘I hope to never see you again’ door de zaak. Niets van dat al. Eenmaal buiten gekomen hoef ik dan ook niet om te kijken of er niet een bende boze waitresses of een grote gemene restaurantmanager naar buiten komt om mij te achtervolgen, of, erger nog, mij het hoofd in te slaan met een grote, van anti aanbaklaag voorziene koekepan of een scherpe hakbijl die toevallig in de keuken lag om het hout te splijten dat nodig was voor ‘the special of the day’ die vandaag op de kaart stond; smoked haddock.

Amper bijgekomen van deze opluchting rijd ik voorzichtig de kruising op bij Old Town en constateer dat er geen gek over straat loopt die, gekleed in een rambo-achtige outfit, met een zwaar Russisch machinegeweer van de vermaarde fabrikant Kalashnikov , in het wild om zich heen schietend een magazijn van liefst 500 kogels leegt. Ook komt er uit de zijstraat geen oude Cadillac Seville, uitgevoerd in staalblauw met een zwart leren dak, waarin twee joy rijdende teenagers zich al slingerend door de automassa op weg bewegen naar een paar grote hamburger menu’s, uiteraard inclusief extra large fries en a gallon of diet coke, bij de bekende hamburgerketen Checkers. Als ik daarna eenmaal op cruising speed ben ter hoogte van de kruising met de I 417 steekt plotseling Harry Potter niet over. Zo maar, midden op een vierbaansweg met geen zebrapad in de buurt! Maar ik heb me niet vergist, want het is Jan Peter Balkenende niet (tja, leg die maar es uit……).







Zo gaat deze dag verder. Helemaal doordrenkt met spannende gebeurtenissen, verschrikkelijke ongelukken, abnormale voorvallen en ontmoetingen met bekende Nederlanders en Amerikanen die niet gebeuren. Een dag als alle andere, zoals je er thuis vaak meer hebt dan je lief is. Verder valt er over vandaag weinig te melden, en dat doe ik dus ook (niet).

See you tomorrow!